افراد در زمینه های روانی، اجتماعی، جسمانی، جنسی، شغلی، شناختی، اخلاقی و عاطفی نیازمند مهارت و توانایی هستند. زمانی که مهارت های اساسی زندگی را به دست آورند، در عملکرد بهینۀ خود پیشرفت می کنند.

آموزش مهارت های زندگی نقش اساسی در سلامت روانی ایفا می کند و البته زمانی که در یک مقطع رشدی مناسب ارائه شود، نقش برجسته تری خواهد داشت. اغلب روانشناسان معتقدند که آموزش مهارت های زندگی را باید از سنین دبستان و پیش از دبستان آغاز نمود.

سنین 7 تا 11 سالگی بهترین سن کودک برای دریافت انواع آموزش ها است، چون در این سنین با هیچ گونه تعارض درون روانی و برون روانی روبه رو نیست. در واقع، کودک در این سن، تعارضات دوران کودکی را پشت سر گذاشته و هنوز با تعارضات دوران نوجوانی روبه رو نشده است. کمبود مهارت ها و توانایی های عاطفی، روانی و اجتماعی، افراد را در مواجهه با مسائل و مشکلات آسیب پذیر نموده و آن ها را در معرض انواع اختلالات روانی، اجتماعی و رفتاری قرار می دهد.

محققان تأثیر مثبت مهارت های زندگی را در کاهش سوء مصرف مواد، استفاده از ظرفیت ها و توانمندیهای هوشی و شناختی، پیشگیری از رفتارهای خشونت آمیز، افزایش خود اتکایی و اعتماد به نفس را مورد تأیید قرار داده اند. به ویژه در کاهش سوء مصرف مواد بر نقش کلیدی مهارت های زندگی تأکید شده است. 

مدرسه نقش مهمی در پیشگیری از بیماریها و بهداشت روانی دانش آموزان دارد. به همین دلیل در سالهای اخیر، برنامه های پیشگیرانه مبتنی بر مدرسه گسترش یافته اند. شواهد نشان می دهند که اینگونه برنامه ها، نتایج و پیامدهای مطلوبی در افزایش عملکرد و کاهش رفتارهای خطرآفرین دارند. داشتن یک زندگی منطقی، سالم، هدفمند و انعطاف‌پذیر برای مواجهه با مشکلات و فراز و نشیب‌های آن، خواسته ی هر انسان خردمندی است. آموزش مهارت های زندگی می تواند به دو صورت اجرا شود:

۱ـ آموزش مهارت های عام كه با هدف ارتقای سطح سلامت و بهداشت روان و ایجاد رفتارها و تعامل های سالم صورت می گیرد.

۲ـ آموزش مهارت های اختصاصی به منظور پیشگیری از یك آسیب و مشكل مشخص مثل مهارت قاطع بودن در مقابل فشار گروه.