درمانگران می‌توانند با بررسی دقیق‌تر فرآیند درمانی، مخصوصاً با در نظر داشتن این که درمان شامل ارتباط دائمی هشیار و ناهشیار می‌باشد، بهره ببرند. جنبه ضروری آن ارتباطات بر احساسات و دلبستگی متمرکز است. من به شدت بر این باور هستم که می‌توان تکنیک‌هایی را برای تسهیل ارتباط عاطفی ‌آموزش داد.

این کتاب در درجه اول برای درمانگران تازه‌کار نوشته شده است،‌ اما من اعتقاد دارم که ‌می‌تواند برای درمانگران باتجربه نیز مفید ‌باشد. هدف من از نوشتن این کتاب این است که به درمانگران کمک کنم تا بتوانند به نیازهای مراجعان مشکل‌داری که نزد آنها می‌آیند و انتظار دارند که درمانگرانشان افرادی آگاه و کمک کننده باشند، پاسخ دهند. من همچنین می‌خواهم نشان دهم که درمان روان‌پویشی یک مدل درمانی اساسی و قابل اعتماد است، درمانی که نیاز به مهارت‌هایی دارد که می‌توان آنها را‌ آموزش داد. درمانگران تازه‌کار اغلب به رویکردهای رفتاری تکیه می‌کنند زیرا این رویکرد ها تکنیک‌هایی را برای درمان ایجاد کرده‌اند. با این حال، من از شما دعوت می‌کنم که فراتر از دستورالعمل‌های تمرینی گام بردارید تا بتوانید عمق و پیچیدگی طبیعت بشری را که به صورت مشخص در نظریه و تمرینات روان‌پویشی مطرح شده است، بررسی کنید و آن را مورد توجه قرار دهید.

چشم انداز ارائه شده در این کتاب، این است که درمانگر و مراجع‌ زمانی که در یک رابطه کاری مبتنی بر همکاری هستند، به بهترین نتایج برسند. زمانی که من متون روان‌شناسی را خواندم، متوجه شدم که تمرکز اصلی آن بر این است که درمانگر در مورد مراجع چطور فکر می‌کند، نه اینکه درمانگر درباره رابطه درمانی چگونه فکر می‌کند. درمانگران تمایل دارند‌ از خود بپرسند "من باید چه کاری انجام دهم؟" به جای آنکه بپرسند "چه چیزی لازم است که الآن در رابطه درمانی اتفاق بیفتد، و بهترین راه برای آسان‌تر کردن آن چیست ؟" این کتاب از منظر درمان به عنوان یک رابطه، نوشته شده است ‌هرچند که این یک ‌امر نامتعارف در مرزهای حرفه ای است. این روش، راه‌هایی را که‌ درمانگر و مراجع در خلال ارتباطشان فکر و احساس می‌کنند‌ مورد بررسی قرار می‌دهد. مهم‌تر از همه،‌ شیوه‌های خاص پاسخ دادن به احساسات مراجع بر اساس آنچه که در روند درمان درک ‌می‌شود را مشخص می‌کند.

پژوهش‌های موجود درمورد احساسات و دلبستگی نشان داده است که همه‌ ما همواره در حال ابراز احساسات هستیم‌، ‌هرچند که گاهی اوقاتاین مساله خارج از آگاهی هشیار ما می‌باشد. مدیریت این جریان عاطفی در ارتباطات درمانی‌ برای درمانگری که نیاز به دانش و مهارت دارد، چالش برانگیز است. وقتی که من شروع به کار با مراجعان کردم، این دانش و مهارت را نداشتم. حقیقت پررنگی که من به عنوان یک درمانگر جدید با آن روبرو شدم این بود که چقدر آسیب‌پذیر بودم. من فردی خوش‌بین بودم،‌ اما‌ آماده نبودم. به یاد دارم که با یک مراجع دوست داشتنی ‌اما کمی هیجانی نشسته بودم و فکر می‌کردم که "من هیچ ایده ای برای اینکه چه کاری باید انجام ‌دهم، ندارم. " و هیچ کدام از چیزهایی کهآموزش دیده بودم، نتوانست مرا برای این ترن هیجانی ای که در آن گرفتار شدم، ‌آماده کند.

آنچه من برای یک شروع‌آموخته بودم ، خوب بود. من همدلی داشتم، شنونده خوبی بودم، واقعاً اهمیت می‌دادم، توجه داشتم و حرفه ای بودم. مراجعان من با عمیق و عمیق‌تر شدن در تجارب گذشته خود پاسخ می‌دادند و این ‌امر منجر شد تا من نیز ناگزیر به احساسات عمیق‌تری در خود هدایت شوم ‌اما من هیچ دانشی درمورد مدیریت احساساتم‌ نداشتم و فکر می‌کردم که چگونه باید به همه احساسات موجود در اتاق مشاوره، هم درونی و هم بیرونی پاسخ دهم.

شروع تجزیه و تحلیل‌ خودم بلافاصله بعد شروع کارم به من کمک کرد تا ببینم مراجعانم به دنبال چه چیزی می‌گردند. تحلیل‌گر من بیش از حد از من فاصله می‌گرفت و هر مکالمه واقعی با من‌ را رد می‌کرد و این باعث شد که من خیلی زود علت ناامید شدن مراجعانم را بفهمم. اما هنوز نمی‌دانستم چه باید بکنم، یا اینکه حتی روانکاو من چه باید بکند. من می‌دانستم که همه آن چه را که از روانکاو یا درمان خود آرزو داشتم‌ امکان پذیر نبود. پس من چه چیزی از او می‌خواستم که می‌توانست واقعاً کمک کننده باشد؟ و برای مراجعانم چه کار باید می‌کردم؟ من نمی‌دانستم،‌ اما می‌خواستم که بفهمم و آزمایش کردن را شروع کردم.