مرد پشت به تماشاگر است. در کنار میز، پنج چمدان قرار دارد. یکی جمع و جور و مردانه است، دوتای چمدان ها قدیمی و کهنه و دو چمدان دیگر جدید و با رنگ های جیغ. مرد لیوان بزرگ آب پرتقالی که بر روی پیشخوان قرار دارد را تا نیمه می‌نوشد. لبتاپ کوچکی روبروی مرد و رو به تماشاگر است. مرد آن را روشن می‌کند.

صدای مرد (در فضا پخش می‌شود): می‌دونی کجام؟ تو فرودگاه...پیش این دختره...که کافی‌هاش و جویساش خوبه...کارش اینجا فقط شباس...به یکی دونفر سپردم واسش کار بهتر پیداکنن، شاید دعای این آدما بگیره و ببینمت. همیشه‌ی خدا...من...تنها، بعد از یک ساعت رانندگی تو دل شب، از آخرین کسی که خداحافظی می‌کنم تویی، اما تو، هیچوقت همراهیم نمی‌کنی. هرلحظه دلم می‌خواد باهات حرف بزنم، فرودگاه که میام بیشتر، گرچه سفر رفتن برام عادیه اما این دفعه انگار بدجوری لوس شدم. تو این چند ساعته مونده تا پرواز؛ کاری ندارم جز فکر کردن به تو و چرخیدن تو فری‌شاپ فرودگاه. اون قسمتی که پر از عطر و اودکلنه. همون‌جایی که تو دوس داری...لابلای عطرها...